Even vooraf: mijn voornemen is echt om regelmatiger blogs
te posten. Vorige week heb ik in het bijzijn van Daniel en Gerben gesteld dat
wanneer ik níet elke twee weken vanaf nu een blog upload, ik een gênante foto
van mezelf op de website van de EO zet. Want ja, dat kan ik. Ik loop dus 36 uur
per week stage bij dat bedrijf. Vet goâf! Later zal ik er wellicht een uitgebreide
blog aan wijden. Wat ik voor nu kan meedelen: de koffie is er te drinken en
Manuel Venderbos is echt kleiner dan je denkt.
Goed.
Vanmorgen was het weer zover: de treinreis. Ditmaal niet
de gebruikelijke route Goes – Utrecht Overvecht, maar Goes – Hilversum Sportpark.
Ik had namelijk vrij tot 13:00 uur en dacht slim te zijn door meteen maar naar m’n
stage te reizen. Uiteindelijk ook best slim gebleken.
Het begon allemaal op station Goes. Nee, het begon nog
daarvoor: ik dronk koffie met m’n moeder terwijl we naar galajurken zochten op
het internet. Opeens bleek het al 9:49 uur te zijn (welk huishouden zet z’n
klok nou achter???), dus wij sprintten naar de auto om vervolgens mij de trein
van 9:59 uur te laten halen. Het stomme van echt heel dicht bij het station
wonen is dat je echt heel snel op het station bent. Sta ik daar om 9:52 uur en
moet ik nog vet lang wachten.
Enfin. De trein kwam. Wanneer ik alleen reis, zit ik
graag in de stiltecoupé. Daar komt nog bij dat ik voor woensdag Harry’s
‘Ontdekking van de hemel’ uit moet hebben gelezen en daar ook nog het nodige
voor moest gebeuren. Lees lees lees.
Mijn favoriete onderdeel van het treintraject is toch wel
het stukje tussen Roosendaal en Dordrecht. Zie je de nep-Sint Pieter in
Oudenbosch, het station Lage Zwaluwe (haha gekke naam) en de Moerdijkbrug met
het X-vormige kunstwerk – waarvan ik tot een bepaalde leeftijd dacht dat het
ter reclame voor X-Factor was. Vet dom.
Helaas strandde de trein in Dordrecht wegens – ja, wat
eigenlijk. Gelukkig had ik mijn boterhammen met chocopasta nog niet op dus die
kon ik mooi verorberen tijdens het wachten.
Eenmaal op Rotterdam Centraal, een kwartier later dan zou
moeten, kwam er een mannetje naar me toe. Ik dacht: oh nee. Maar het was
allemaal onschuldiger dan ik dacht: hij vroeg of ik ook naar Utrecht moest en
of hij met mij kon ‘meereizen’ zodat hij z’n kortingskaart kon laten gelden.
Nou, ik ben de kwaaiste niet dus ik vond het wel prima. Vroeg me af of ik zijn
naam moest vragen en moest informeren naar zijn eindbestemming, relatiestatus, levensovertuiging,
lievelingskleur en dat soort dingen. Niet uit interesse, maar meer uit de angst
dat de conducteur het zaakje niet zou vertrouwen en voor leugendetector ging spelen.
Heel even flitste een beeld voorbij dat ik samen met het mannetje op het
politiebureau overhoord werd door een agent. Zo’n scene als bij The Proposal
zeg maar, om te kijken of je elkaar wel echt kent. Maarrrr het bleek allemaal
makkelijker te gaan dan verwacht; de conducteur vroeg er niet eens naar. Triomfantelijke
glimlach van mijn kant.
Verder zat er nog een kind van ongeveer vijf jaar met zo’n
opgeschoren hipster-kapsel naast me. Op de schoot van z’n moeder. En seriously,
hij blééf maar zeuren om chocolademelk. En dan in een andere taal. Het deed me
een beetje denken aan de zin van Lady Marmelade: ‘Mocha Chocalata ya ya’.
Enfin, ik vond het zó machtig irritant. Ik betrapte mezelf erop dat ik op een
gegeven moment ‘sssssst’ siste naar het kind. Oepsie.
Om 13:11 uur was ik dan eindelijk in Hilversum. Lange
reis, maar de moeite waard. Ben ook honderd pagina’s verder in m’n boek. Nog
een paar honderd te gaan – tijd om m’n laptop af te sluiten!
Groeten,
Eline
P.S. Ik heb e-mailcontact met Herman Wegter en zat de hele middag tegenover Ben Ketting, cool he!
