Zondagochtend, ik maak me op om naar de kerk te gaan. Plots licht mijn iPhone op: een nieuw Whatsapp-bericht van vriendin Rachel. ‘Paul Walker is overleden! :’-('. Een schok gaat door me heen. Niet Paul Walker!!!!
De meesten van jullie zullen Paul gekend hebben als de acteur van die stoere autofilms. Hij doet mij echter aan totaal iets anders denken. En dat heeft alles te maken met vriendin Rachel, het internet en onze geschiedenisdocent.
We waren twee onschuldige meisjes uit de tweede klas van het reformatorische Calvijn College. Van elke dag probeerden we een feestje te maken: zo had ik een ‘spycam’ gekocht waarmee ik ongemerkt gênante foto’s kon maken van de jongens bij de tafeltennistafel, hadden we een retegoeie verstandhouding met de mediathecaresse en zongen we heel hard songfestivalliedjes in de wc.
Iemand die dat soort ongein alleen maar stimuleerde, was geschiedenisdocent meneer B. Meneer B. leerde ons naast de geschiedschrijving ook totaal andere dingen. Van ‘een website hacken doe je zo’ tot ‘hoe krijg je verkering’ en van ‘de geheime ambassade vind je hier op Google Maps’ tot ‘hoe maak je de aardrijkskunde docent boos’.
Op een goede dag vertelde hij de klas over zijn aanmelding bij een niet nader te noemen datingsite. Nee, meneer B. had geen partner nodig, was allang getrouwd, had zelfs kinderen. Hij heeft gewoon een vrije geest dus maakte een account aan. Deed zichzelf voor als een jonge verpleegster en ging random met mensen chatten. Haha!
Rachel en ik raakten behoorlijk geïnspireerd. Die middag uit school doken we meteen achter mijn laptop en gingen aan de slag. We creëerden de ideale man, onder de naam ‘Jort Veensma’. Vijfentwintig jaar oud, woonde aan de Amsterdamse gracht, studeerde tandheelkunde, had een baan als fitnessdocent, had een hond die hij vaak uitliet en reed in een Spyker (ja, zo’n auto. Hahaha). Awesome! Het kwam dan ook niet als een verrassing dat veel meiden contact met hem (/ons) opnamen. We hadden de meest hilarische gesprekken met geïnteresseerde dames, maakten toespelingen en deden cool. Wisten zij veel dat ze voor de gek gehouden werden door twee irritante pubers.
Een ideale knaap, die Jort Veensma. We hadden alleen nog geen foto – hij bestond immers niet. De dames van wie we (/Jort) het hart op hol lieten slaan vroegen vaak om beeldmateriaal. Hmm, daar viel wel iets op te verzinnen. We typten gewoon de eerste voornaam die in ons opkwam in op Google. Je raadt het al: ‘Paul’. Hmm, wat bestaan er een leuke Pauls! Met deze foto waren we erg tevreden, dus die stelden we in als pf-je voor Jort. Werd ie nog awesomer van.
De eerste reacties waren positief. “Leuk overhemd, Jort!” en “Hoe kom je aan die mooie foto?” Tja, dat was niet zo moeilijk. Jort had een beste vriend, Daniel, die fotografeerde in zijn vrije tijd. Alles leek voor de wind te gaan.
Tot op die ene dag. Een jongen in een chatroom (ja, je kan ook met meerdere mensen tegelijk chatten) had Jort door. “Zeg Jort, doe jij altijd foto’s van bekende acteurs als je eigen profielfoto? @ Iedereen: google maar eens op Paul Walker!!!”
Ai, wat vielen we door de mand. Jort was niet meer. Tal van persoonlijke berichten werden onze kant opgeslingerd: “ik dacht dat we iets opbouwden.” “Jij bent niet te vertrouwen.” “Volgens mij rijd jij ook helemaal niet in een Spyker!” etc, etc.
Tja. Toen beseften we ons dat we maar moesten ophouden. Het einde van Jort. Het was leuk, voor zolang als het duurde.
En nu dan dit vreselijke bericht. Zonder gekheid, ik vind het echt erg om te horen. Paul, of Jort: R.I.P. En sterkte aan de nabestaanden.
Ennuh, een tip: wees voorzichtig met wie je tegenkomt op datingsites, het zouden zomaar twee jolige meiden kunnen zijn ;).
Nog een tip voor als je niets te doen hebt: een nep-account aanmaken is echt leuk. Maar probeer geen mensen aan het huilen te krijgen.
Doei!
maandag 2 december 2013
dinsdag 12 november 2013
What happens in Dublin, stays in Dublin... of niet (deel 3)
Hostels
zijn grappig. Wanneer je ‘s ochtends wakker wordt, kun je niet zomaar onder de
douche springen – je moet met allerlei mensen rekening houden die óók schoon
hun dag willen beginnen. Zodra het Amerikaanse meisje de badkamer uit kwam
lopen met een handdoek-toren op haar hoofd, pakte ik al m’n spullen bij elkaar
en trok een sprintje richting de douche. Het lukte, ik won van het meisje in
het stapelbed schuin tegenover mij. Mwuahaha.
Anyway.
Ook de zondag was een fijne dag. Ik wil een paar hoogtepunten met
jullie delen.
’s Ochtends
bezochten we een kerkdienst in de prachtige Christ Church Cathedral, waar
enkelen van ons het Heilig Avondmaal meevierden. Erg bijzonder! Na de dienst dronken we nog
gezellig een kopje koffie mee met de gemeente.
Dublin
is gehuld in prachtige kleuren in dit voorstadium van de herfst. Een wandeling
leerde ons dat Dublin niet de grauwe stad is die het op het eerste gezicht toch wel lijkt. Let alleen al eens op de voordeuren :).
Ook brachten
we een bezoekje aan de National Gallery of Ireland. Dit kunstwerk was mijn
persoonlijke favoriet:
Verder hebben we genoten van elkaar,
taartjes (jep, alweer), het mooie weer, de leuke grapjes van Eline, de Ieren,
lekker eten, de hostelgangers, Britain’s got talent en meer.
’s Avonds na het eten beleefden we een
droevig moment: we moesten Theodora uitzwaaien. Ze nam de bus naar Limerick,
waar ze dus een paar maanden studeert. Theootje, wat moeten we nou zolang
zonder jou?
Theodora houdt erg van post. Vooral van lieve
kaartjes wordt ze blij! Dus klik deze pagina niet weg voordat je je hebt
voorgenomen in je pen te klimmen en een berichtje te schrijven :). Haar adres (tot medio december):
Theodora Lankman
Park view hall c2g
Rhebogue
Dublin Road
Limerick
Co Limerick
(Geen idee of de enters juist zijn, maar ik denk dat het wel goedkomt als je dit op je envelop schrijft).
En dan is deze driedelige serie over Allure's reisje naar Dublin alweer voorbij! Tot slot nog wat random foto’s.
zaterdag 9 november 2013
What happens in Dublin, stays in Dublin… of niet (deel 2)
Zaterdag,
eropuit-trek-dag. We besloten een wandeling te maken. Zo’n lange die
uiteindelijk bijna je hele dag in beslag neemt. Na een stevig ontbijt met geroosterde
boterhammetjes, jam uit een kuipje, een ei en wat smerige sinaasappelsap,
liepen we naar het treinstation. Daar kochten we een kaartje richting Howth, de
kustplaats nabij Dublin.
Zo’n twintig
minuten in de trein en je bent in een volkomen andere omgeving. Wat een
wonderschone natuur daar, prachtig! Fotografe Jola schoot mooie kiekjes.
Wandelen is leuk! We zongen (geestelijke) liederen, gooiden klokhuizen naar beneden en bedachten wie welke van de zeven dwergen zou zijn. Hanneke was Happy. De rest weet ik ook nog maar heb geen zin om dat te zeggen, haha.
Ongeveer op
driekwart van de wandeling streken we neer op het zachte gras en genoten van
stokbrood, gemberkoekjes en bananen. Plotseling onderbrak Martina het
groepsgesprek: “HUUUH, IS DAT EEN EILAND IN DE VERTE??!” Ik wierp een blik
richting zee en mijn eerste reactie was: “nee joh, dat is een boot!” Hahaha.
Bleek ze dus niet het zwarte stipje links te bedoelen, maar de donkere opdoemende
bergen aan de horizon. Ik voelde me weer eens dom.
Queens of tarts
Na een urenlange
tocht, soms best bar, kwamen we weer in de bewoonde wereld. We ploften neer bij
een schattig cafeetje, waar we thee, koffie en taart bestelden. Echt een gouden
tip: voor iedereen een verschillend taartje (/muffin/cakeje/o.i.d.) bestellen,
iedereen een hap laten nemen en daarna doorgeven. AWESOME! Op die manier proef
je zeven verschillende taartjes :)! Awesome.
’s Avonds aten we
bij een visrestaurant. Boven mij hing een televisie waarop een wedstrijd hurling
(typisch Ierse sport) werd vertoond. Leuk ook. Ik mijn hoofd in een hoek van
137 graden omhoog draaien, en telkens als ik mijn nek weer even strekte werd er
een doelpunt gemaakt. Ik haat tv’s in restaurants!!
Verder wel heel erg lekker
gegeten. En het roodharige jongetje dat de deur naar de gang voor mij openhield
was zo cute <3.
Dancing queens
We reisden terug
naar Dublin City. Daar fristen we onszelf even op. Want wat stond er op de
planning? Juist ja, BIER!
Met ons
Allurejasje aan stapten we richting het coolste Ierse café in tha neighborhood.
Er was een live gitarist die wel aardig kon zingen. Wat alcohol en blije Ierse
mannen om je heen en je hebt een mooie avond! Zelden zo gelachen. Martina die
een nummer aanvroeg, een Ier die dat nummer niet leuk vond en dat schreeuwend aan
Martina duidelijk maakte; gelukkig zong de rest van de Ieren enthousiast mee. Keer
op keer wilden de beschonken roodharigen met ons dansen, ik heb echt acht keer
achter elkaar zo’n pirouette aan iemands hand moeten draaien. Freaking
hilarious! Als kers op de roomsoes werd er nog het nummer Dancing Queen
gezongen. Wat een sfeer, wat een prachtavond! Eentje om nooit te vergeten.
zondag 6 oktober 2013
What happens in Dublin, stays in Dublin… of niet (deel 1)
Een week geleden zat Allure nog in de
Ierse hoofdstad Dublin te loungen. Hoogste tijd om via dit medium even een
verslagje te doen!
Wie: Allure, damesgenootschap der C.S.F.R.
Utrecht, minus Caren :-(. Dus: Hanneke, Jola, Doena, Jolien, Martina,
Theodora en Eline
Wat: een lang weekend Dublin!
Waar: in Dublin natuurlijk, dâââh
Wanneer:
26/27 tot en met 30 september
Waarom: omdat onze lieve Theodora voor
vier maanden in Ierland studeert, omdat Dublin cool is en omdat Theo’s stad
Limerick teveel gedoe is
Hoe: met veel kunst- en vliegwerk.
Voor Hanneke en mij begon het avontuur
allemaal op vrijdagmorgen om 7:00 uur op station Utrecht Overvecht. Eigenlijk
iets eerder, toen we elkaar tegenkwamen in de badkamer en Hanneke mij toezong
met ‘Ik wil een kip en een paard en een koe’. Het was nog erg donker toen we
vertrokken.
In de trein richting Eindhoven aten we een
appel en baalden we van mijn kapotte OV-chipkaart. Station Eindhoven is stom en
de bussen zijn raar. De chocoladebroodjes zijn er gelukkig wel te pruimen.
Eindhoven Airport was op zich prima. Hanneke heeft een erg verdacht uiterlijk dus ze werd door de douane extra goed onderzocht. Daarna was het wachten geblazen. Ons vliegtuig vertrok rond half 11.
Eindhoven Airport was op zich prima. Hanneke heeft een erg verdacht uiterlijk dus ze werd door de douane extra goed onderzocht. Daarna was het wachten geblazen. Ons vliegtuig vertrok rond half 11.
Rond het middaguur stonden we voor
het eerst op Ierse bodem! Heel grappig. We zochten ons hostel en ontmoetten de
rest van de Allurechicks. Mooi weerzien, vooral met Theodora!
De middag hebben we gevuld met allerlei leuke dingen. Zo gingen we wat eten in een gezellig lunchcafé, bezochten we tweedehands zaakjes en struinden marktachtige straatjes af. Jola en ik kregen een gratis peer van ene Jack wiens broer in Sittard begraven ligt.
We zijn ook nog bij de Guinnessfabriek
geweest – niet erin, want dat was te duur. Ach, bier is toch vies. We maakten
wel een leuke foto met een grappige langslopende mevrouw.
Chillen, koekjes en chips eten en lachen
om bepaalde taferelen: daar zijn wij als damesgenootschap goed in. Dus dat deden we, in een park.
’s Avonds aten we goed en lekker in het
centrum. Fish & chips, haggis (ohnee dat is Schots), vlees en andere
dingen. Daarna zagen we de film Diana in de bioscoop. Aanrader!
Omdat Hanneke en ik toch tamelijk moe
waren, maakten we het niet gek laat. ’n Mooie eerste dag zo!!
PS. Ik dacht dat Ieren allemaal roodharig
waren - tenminste 80% van de bevolking ofzo. Blijkt dus erg mee te vallen! Toch jammer.
PS1. Hostels zijn grappig. Op de kamer van
Hanneke en mij gingen mensen contactgegevens uitwisselen.
PS2. Hostels zijn grappig. De andere
meiden sliepen op een ‘Mixed Room’ – dus ook met mannen. Een Rus was wel
geïnteresseerd in Doena, hah-ah-ah-ha-haha-ha-h-ah-a
PS3. Bij elk zebrapad-stoplicht moet je op
een enorme knop douwen om te laten weten dat je wilt dat het groen wordt.
Martina ramde erop los.
PS4. Theodora woont dus helemaal niet in
Dublin!
PS5. Twee punten als je weet welke rivier
er door Dublin stroomt.
PS6. Jola en Jolien zijn met een
verschrikkelijk glimmende man op de foto gegaan. Vraag maar aan ze.
PS7. Het 1-tje achter de titel noodzaakt mij om
ook van de overige dagen verslag te doen. Oké oké - later. Voor nu vind ik het weer genoeg.
Au revoir. Of zoals de Ieren dat zouden zeggen: au revoir (met een zwaar Iers accent).
maandag 16 september 2013
Mocha chocolata ya ya
Even vooraf: mijn voornemen is echt om regelmatiger blogs
te posten. Vorige week heb ik in het bijzijn van Daniel en Gerben gesteld dat
wanneer ik níet elke twee weken vanaf nu een blog upload, ik een gênante foto
van mezelf op de website van de EO zet. Want ja, dat kan ik. Ik loop dus 36 uur
per week stage bij dat bedrijf. Vet goâf! Later zal ik er wellicht een uitgebreide
blog aan wijden. Wat ik voor nu kan meedelen: de koffie is er te drinken en
Manuel Venderbos is echt kleiner dan je denkt.
Goed.
Vanmorgen was het weer zover: de treinreis. Ditmaal niet
de gebruikelijke route Goes – Utrecht Overvecht, maar Goes – Hilversum Sportpark.
Ik had namelijk vrij tot 13:00 uur en dacht slim te zijn door meteen maar naar m’n
stage te reizen. Uiteindelijk ook best slim gebleken.
Het begon allemaal op station Goes. Nee, het begon nog
daarvoor: ik dronk koffie met m’n moeder terwijl we naar galajurken zochten op
het internet. Opeens bleek het al 9:49 uur te zijn (welk huishouden zet z’n
klok nou achter???), dus wij sprintten naar de auto om vervolgens mij de trein
van 9:59 uur te laten halen. Het stomme van echt heel dicht bij het station
wonen is dat je echt heel snel op het station bent. Sta ik daar om 9:52 uur en
moet ik nog vet lang wachten.
Enfin. De trein kwam. Wanneer ik alleen reis, zit ik
graag in de stiltecoupé. Daar komt nog bij dat ik voor woensdag Harry’s
‘Ontdekking van de hemel’ uit moet hebben gelezen en daar ook nog het nodige
voor moest gebeuren. Lees lees lees.
Mijn favoriete onderdeel van het treintraject is toch wel
het stukje tussen Roosendaal en Dordrecht. Zie je de nep-Sint Pieter in
Oudenbosch, het station Lage Zwaluwe (haha gekke naam) en de Moerdijkbrug met
het X-vormige kunstwerk – waarvan ik tot een bepaalde leeftijd dacht dat het
ter reclame voor X-Factor was. Vet dom.
Helaas strandde de trein in Dordrecht wegens – ja, wat
eigenlijk. Gelukkig had ik mijn boterhammen met chocopasta nog niet op dus die
kon ik mooi verorberen tijdens het wachten.
Eenmaal op Rotterdam Centraal, een kwartier later dan zou
moeten, kwam er een mannetje naar me toe. Ik dacht: oh nee. Maar het was
allemaal onschuldiger dan ik dacht: hij vroeg of ik ook naar Utrecht moest en
of hij met mij kon ‘meereizen’ zodat hij z’n kortingskaart kon laten gelden.
Nou, ik ben de kwaaiste niet dus ik vond het wel prima. Vroeg me af of ik zijn
naam moest vragen en moest informeren naar zijn eindbestemming, relatiestatus, levensovertuiging,
lievelingskleur en dat soort dingen. Niet uit interesse, maar meer uit de angst
dat de conducteur het zaakje niet zou vertrouwen en voor leugendetector ging spelen.
Heel even flitste een beeld voorbij dat ik samen met het mannetje op het
politiebureau overhoord werd door een agent. Zo’n scene als bij The Proposal
zeg maar, om te kijken of je elkaar wel echt kent. Maarrrr het bleek allemaal
makkelijker te gaan dan verwacht; de conducteur vroeg er niet eens naar. Triomfantelijke
glimlach van mijn kant.
Verder zat er nog een kind van ongeveer vijf jaar met zo’n
opgeschoren hipster-kapsel naast me. Op de schoot van z’n moeder. En seriously,
hij blééf maar zeuren om chocolademelk. En dan in een andere taal. Het deed me
een beetje denken aan de zin van Lady Marmelade: ‘Mocha Chocalata ya ya’.
Enfin, ik vond het zó machtig irritant. Ik betrapte mezelf erop dat ik op een
gegeven moment ‘sssssst’ siste naar het kind. Oepsie.
Om 13:11 uur was ik dan eindelijk in Hilversum. Lange
reis, maar de moeite waard. Ben ook honderd pagina’s verder in m’n boek. Nog
een paar honderd te gaan – tijd om m’n laptop af te sluiten!
Groeten,
Eline
P.S. Ik heb e-mailcontact met Herman Wegter en zat de hele middag tegenover Ben Ketting, cool he!
woensdag 7 augustus 2013
Le supermarché, je l'aime
Boodschappen doen met mijn
moeder, ik houd ervan! Niet alleen omdat ik zo gratis veel artikelen kan scoren
(gaat overigens een stuk minder handig met die zelfscanmechanismen nu), maar ook omdat er altijd wel iets te beleven valt in de supermarkt!!
Hoe dan toch? Laat me je mijn liefde voor de supermarkt in stappen duidelijk
maken.
1. Betreding van het supermarktterrein
- Spreek met je boodschap-vriend af om dezelfde belachelijke look aan te meten. Hieronder een foto van Rachel en mij die in een rode capuchontrui en een stoere pet de supermarkt betraden.
- Kijk van tevoren of na afloop de film Employee of the Month.
- In sommige XL-supermarkten hebben ze leuke dansende beren en konijnen op een plateau. Kun je een kijkje nemen en jezelf laten fotograferen.
- Niet onbelangrijk
natuurlijk: zo goedkoop mogelijk uitkomen. Kijk.
- Vind je het karretje uitruimen, auto inruimen, om de boodschappen vervolgens weer van je auto naar de keuken te verplaatsen, ook zo’n gedoe? Je kunt het hele proces ook anders aanpakken. Foto’s zeggen in dit geval genoeg.
1. Betreding van het supermarktterrein
In het geval van Goes is
dit vaak per auto. Rijbewijs-Eline vindt dat helemaal geen probleem, ik rijd
graag! En laat vooruit inparkeren nou mijn favoriete bijzondere verrichting
zijn. Altijd een vreugdemoment wanneer het goed lukt.
2. Een karretje halen
Ik heb laatst ontdekt dat je
met een Roemeense 10 bani-munt in de muntgleuf ook een karretje los kan
krijgen. Mwuaha! Jammer eigenlijk dat je het muntje dan weer terugkrijgt aan
het eind… ach, ik heb plezier en daar gaat het om.
3. De ingang
Altijd maar afwachten of
het binnen warmer of kouder is dan buiten. Ik hoop altijd het eerste – ik vind
kou in supermarkten maar niks. Bovendien is het dan lekker koel als je even
later weer naar buiten stapt. In de meeste supermarkten is rechts van de ingang
een bloemenkraam te vinden. Vind ik leuk.
4. Fruits et légumes
De eerste afdeling die je
passeert, is die van fruit en groente. Een fijne afdeling als je het mij
vraagt. De gekste dingen die ik heb gespot: een paarse bloemkool (wtf?) en rare
kleine gele paprikaatjes, die dus pepers bleken te zijn. Wisten jullie dat de
peper familie is van de paprika? Vet he.
Nog niet overtuigd van de leukheid van de
groenteafdeling? Kijk dan even dit filmpje.
5. Zuivel
Deze afdeling passeer ik
het liefst zo snel mogelijk. Zoals eerder gezegd: kou in supermarkten is niet
mijn ding. Wat wel leuk is aan deze afdeling: het uitzoeken van een toetje.
Hmmm.
6. Het brood
Brood is lekker! En deze afdeling
wint glansrijk de wedstrijd Lekkerst Ruikende Afdeling van de Supermarkt. Gratis
tip van Hanneke (die op een broodafdeling in Terneuzen heeft gewerkt): als je
stokbrood koopt en opziet tegen het snijden ervan, vraag aan de dames achter de
balie of ze het brood even in de snijmachine willen douwen. Superhandig!
7. Ander eten
Op zich ook wel leuk. Vooral
de chips en nootjes, en de hagelslag, en de gerookte vis, en de chocolade.
8. Cosmetica en
damesproducten
Altijd weer een feestje! Op deze afdeling heeft Rachel
‘mini’-inlegluiers ontdekt en Lennart vond een leesbril met led-lampjes.
9. Tijdschriften
Mijn
favoriete onderdeel. Even uitrusten van het drukke boodschappen doen en door
een tijdschrift bladeren. Mijn moeder ontdekte dat mijn oogkleur best op die
van Philip Cocu lijkt. Daar sta je dan, in de supermarkt, met een tijdschrift naast
je hoofd, en een moeder die een foto van je maakt. De passerende vakkenvuller
moest erom grimassen.
10. Afrekenen
Heeft u alles kunnen
scannen?” vragen ze tegenwoordig. Wat is dat nou weer voor vraag? Als ik iets
niet kon scannen, had ik dat wel eerder aangegeven. Ik als communicatiedeskundige
ben van mening dat de caissières die tijd beter kunnen invullen met een vraag
als ‘Heeft u een goede dag vandaag?’ of ‘Wat gaat u vanavond eten?’. Aardige mensen
reageren hier positief op, er ontstaat een laagdrempelig gesprekje en wie weet
wordt hierdoor wel iemands dag gemaakt. De wereld is weer een stukje
vrolijker!!
Ohja, af en toe moet ik tegenover iemand bewijzen dat
ik in de supermarkt ben (‘Foto van de caissière or it didn’t happen). Nou, oké!!
11. Het einde
Vroeger vroeg ik altijd of
ik de vijftig cent van het karretje mocht houden als ik het zou wegbrengen.
Nóóit mocht het :-(. Ach ja,
ik heb er mee leren leven.
En dan: inpakken en
wegwezen!! Tot later, supermarkt.
Tot slot nog wat tips om je bezoek aan de
supermarkt leuker te maken:
- Spreek met je boodschap-vriend af om dezelfde belachelijke look aan te meten. Hieronder een foto van Rachel en mij die in een rode capuchontrui en een stoere pet de supermarkt betraden.
- Pak
aan het eind van het boodschappen doen, al je artikelen in op de inpaktafel.
Kost wat tijd, maar dan heb je ook wat! Heb je een soort pakjesavond als je
weer thuiskomt :-).
- Zorg ervoor dat de stroom uitvalt. Paniek = sensatie!
- Doe
een soort wedstrijdje met een andere boodschap-doener: kies het meest bizarre
verst-weg-liggende product uit voor de ander en doe wie het als eerst gescoord
heeft :-).
- Kijk van tevoren of na afloop de film Employee of the Month.
- In sommige XL-supermarkten hebben ze leuke dansende beren en konijnen op een plateau. Kun je een kijkje nemen en jezelf laten fotograferen.
- Vind je het karretje uitruimen, auto inruimen, om de boodschappen vervolgens weer van je auto naar de keuken te verplaatsen, ook zo’n gedoe? Je kunt het hele proces ook anders aanpakken. Foto’s zeggen in dit geval genoeg.
Ik hoop jullie een beetje geïnspireerd te hebben hiermee. Mochten jullie nog aanvullingen hebben, of
kanttekeningen, dan hoor ik dat maar al te graag!
Groetjes!
donderdag 20 juni 2013
Bonjour!
Gisteravond
laatste tentamen van het jaar gemaakt, zojuist zeiknat geregend en nu een
ongelooflijke vrijheid beleven: de hoogste tijd om een blog te starten! Ik ben
nog niet echt bekend met dit wereldje, maar dat komt vanzelf wel – dat hopen we
dan. De wil is er in ieder geval. Ik hoor u denken: wáárom nou toch, Eline? Uhm,
tja. Schrijven is iets wat ik heel erg graag doe, en dan het liefst over
laagdrempeligheden. Te denken valt aan de vrouw op het perron die een kwartier
tegen me praatte zonder ook maar enige respons te verwachten, de kat waarnaar
ik mijn tong uitstak en mijn vader die een schutting verfde. Tot nu toe alleen
gedeeld met mezelf en mensen in mijn nabije omgeving, af en toe wat op Twitter
geraaskald. Nu is het dan toch echt tijd om over de metaforische drempel heen
te stappen en m’n belevenissen aan het wereldwijde web toe te vertrouwen! Geen
idee of jullie (wie?) geïnteresseerd zijn in mijn leven en visie op dingen, dat
moeten jullie maar voor jezelf bepalen. Als ik goed m’n best doe, kan ik misschien
best inspirerend zijn!
‘Oh, ik heb
mezelf nog niet eens voorgesteld!’ Voor de triestelingen die mij nog niet zo
goed kennen, een kleine bloemlezing over mezelf:
Mijn naam is
Eline Visscher (let op: dubbel-s + ch), ik ben twintig lentes jong en mijn
lievelingskleur is koraalrood. Ik geloof in God en ben in alles van Hem
afhankelijk; mijn streven is om Hem te dienen in heel mijn leven.
Doordeweeks
ben ik te vinden in het prachtige Utrecht, waar ik Communicatie- en
Informatiewetenschappen aan de universiteit studeer. Ik woon in een allerleukst
huis in Utrecht Overvecht met de lieftallige Hanneke, Jola en Caren. Ook ben ik
lid van de hele toffe studentenvereniging Sola Scriptura, dispuut der C.S.F.R. Eén
van de leukste dingen die ik daaraan mag beleven is toch wel het damesgenootschap
Allure, dat sinds 12-12-12 12:12 bestaat.
In het
weekend woon ik bij mijn ouders Frank en Ina in een tof huis in Goes, waar ik
broers Pieter-Bart en Lennart, schoonzussen Janine en Laura en neefjes Roemer
en Max ook aardig vaak spot.
Ik leef
zogezegd twee levens: dat van een Utrechtse studente met al haar leuke
studentendingetjes en dat van een rasechte Zeeuw die met haar familie en
vrienden heel Zeeland op z’n kop zet (mwhaha).
(Koraal)rode
draden in mijn leven zijn:
- Gods liefde voor mij en Zijn zegeningen elke dag opnieuw
- Een onwijs toffe familie die me vrijwel altijd goedgezind is
- Boterhammen met pindakaas en hagelslag, all time favorite <3
- Mijn zwak voor Franse Bulldogs en de Franse taal
- Lachen om dingen die in theorie eigenlijk helemaal niet grappig zijn.
Ik neem
mezelf vaak niet al te serieus; moeten jullie ook niet doen. Zo kan ik zonder
schroom vertellen dat ik totaal niet weet wat ik met de politiek aanmoet, ik
meer dan honderd Barbies heb en heel Idols seizoen 1 en 2 uit m’n hoofd ken (Lennart,
wie ben ik nu: “die kan je in je zak steken. Als je die tenminste hebt”).
Enfin, tot
zover. Voor vragen: bel/sms/WhatsApp/Facebook/tweet/schrijf me, of wacht totdat
ze vanzelf worden beantwoord.
Amusez-vous
bien!
Abonneren op:
Posts (Atom)