woensdag 26 februari 2014

Een random blog op een random dag over een random persoon

Afgelopen weekend kreeg ik een random whatsappje van Pieter: 'doe eens C’est pourqoui schrijven'. Het klopt, het is alweer veel te lang geleden. Smoesjes als ‘te druk’ en ‘geen tijd’ en ‘later’. Sorry.

Nu zit ik tegenover hem aan een tafel in een huis waar we allebei niet wonen. Hij werkt aan z’n bachelorscriptie, ik aan wat dingen voor Happietaria. Nou Pieter, ik zal een glimlach op je gezicht toveren. Een C’est pourquoitje, speciaal voor jou!

Denk ik aan Pieter, dan denk ik aan een bever, aan te gekke kringweekenden in Zeeland en aan fruit breken. Aan nog veel meer. Aan een witte bank in het huis van mijn ouders waar hij wijn op heeft gemorst. Aan de eerste die Joost en ik contactten toen het ‘aan’ was. Aan de ceremonie van de bruiloft van Gideon en Hanneke die wij gaan regelen.

Pieter, dit blogje wordt geen ode aan jou. Nee, nee. Aangezien ik de paar lezers van mijn blog graag iets meegeef voor de rest van hun leven, ga ik wat tips geven.

Tips aan de hand van wat Pieter doet

“Ik ben allergisch voor appels. Mijn zus is allergisch voor appels. Maar als ze er een in de magnetron doet, dan niet meer.” Zei Pieter zojuist.
Tip 1: Ben je allergisch voor appels? Doe ze in de magnetron en het is gedaan met je allergie.

“Ik wil ook een sigaretje roken op het balkon, gewoon, omdat het kan.”
Tip 2: Geniet van het mooie weer, als het binnen je macht ligt! Maar ga niet roken.

Pieter vraagt een nummer van Katy Perry aan.
Tip 3: Luister muziek van Katy Perry op zo’n zonnige dag als deze.

Pieter gaat vanavond eten bij Happietaria, op de proefdraaiavond.
Tip 4: Doe goede dingen voor goede doelen. Kom eten bij Happietaria!

Pieter heeft weleens een hele dag met een oranje zonnebril op z’n hoofd door Zeeland gelopen.
Tip 5: Loop nooit de hele dag met een oranje zonnebril op je hoofd door Zeeland.

Bonustip: Als je dingen gedaan wil krijgen op een dag, ga dan niet met Pieter aan een tafel zitten.

Verder is Pieter een aardige jongen hoor. Maar d’allerfijnste zie ik pas over 10 minuten.

maandag 2 december 2013

Wat Paul Walker voor mij betekende

Zondagochtend, ik maak me op om naar de kerk te gaan. Plots licht mijn iPhone op: een nieuw Whatsapp-bericht van vriendin Rachel. ‘Paul Walker is overleden! :’-('. Een schok gaat door me heen. Niet Paul Walker!!!!

De meesten van jullie zullen Paul gekend hebben als de acteur van die stoere autofilms. Hij doet mij echter aan totaal iets anders denken. En dat heeft alles te maken met vriendin Rachel, het internet en onze geschiedenisdocent.

We waren twee onschuldige meisjes uit de tweede klas van het reformatorische Calvijn College. Van elke dag probeerden we een feestje te maken: zo had ik een ‘spycam’ gekocht waarmee ik ongemerkt gênante foto’s kon maken van de jongens bij de tafeltennistafel, hadden we een retegoeie verstandhouding met de mediathecaresse en zongen we heel hard songfestivalliedjes in de wc.

Iemand die dat soort ongein alleen maar stimuleerde, was geschiedenisdocent meneer B. Meneer B. leerde ons naast de geschiedschrijving ook totaal andere dingen. Van ‘een website hacken doe je zo’ tot ‘hoe krijg je verkering’ en van ‘de geheime ambassade vind je hier op Google Maps’ tot ‘hoe maak je de aardrijkskunde docent boos’.

Op een goede dag vertelde hij de klas over zijn aanmelding bij een niet nader te noemen datingsite. Nee, meneer B. had geen partner nodig, was allang getrouwd, had zelfs kinderen. Hij heeft gewoon een vrije geest dus maakte een account aan. Deed zichzelf voor als een jonge verpleegster en ging random met mensen chatten. Haha!

Rachel en ik raakten behoorlijk geïnspireerd. Die middag uit school doken we meteen achter mijn laptop en gingen aan de slag. We creëerden de ideale man, onder de naam ‘Jort Veensma’. Vijfentwintig jaar oud, woonde aan de Amsterdamse gracht, studeerde tandheelkunde, had een baan als fitnessdocent, had een hond die hij vaak uitliet en reed in een Spyker (ja, zo’n auto. Hahaha). Awesome! Het kwam dan ook niet als een verrassing dat veel meiden contact met hem (/ons) opnamen. We hadden de meest hilarische gesprekken met geïnteresseerde dames, maakten toespelingen en deden cool. Wisten zij veel dat ze voor de gek gehouden werden door twee irritante pubers.

Een ideale knaap, die Jort Veensma. We hadden alleen nog geen foto – hij bestond immers niet. De dames van wie we (/Jort) het hart op hol lieten slaan vroegen vaak om beeldmateriaal. Hmm, daar viel wel iets op te verzinnen. We typten gewoon de eerste voornaam die in ons opkwam in op Google. Je raadt het al: ‘Paul’. Hmm, wat bestaan er een leuke Pauls! Met deze foto waren we erg tevreden, dus die stelden we in als pf-je voor Jort. Werd ie nog awesomer van.



De eerste reacties waren positief. “Leuk overhemd, Jort!” en “Hoe kom je aan die mooie foto?” Tja, dat was niet zo moeilijk. Jort had een beste vriend, Daniel, die fotografeerde in zijn vrije tijd. Alles leek voor de wind te gaan.

Tot op die ene dag. Een jongen in een chatroom (ja, je kan ook met meerdere mensen tegelijk chatten) had Jort door. “Zeg Jort, doe jij altijd foto’s van bekende acteurs als je eigen profielfoto? @ Iedereen: google maar eens op Paul Walker!!!”

Ai, wat vielen we door de mand. Jort was niet meer. Tal van persoonlijke berichten werden onze kant opgeslingerd: “ik dacht dat we iets opbouwden.” “Jij bent niet te vertrouwen.” “Volgens mij rijd jij ook helemaal niet in een Spyker!” etc, etc.

Tja. Toen beseften we ons dat we maar moesten ophouden. Het einde van Jort. Het was leuk, voor zolang als het duurde.

En nu dan dit vreselijke bericht. Zonder gekheid, ik vind het echt erg om te horen. Paul, of Jort: R.I.P. En sterkte aan de nabestaanden.

Ennuh, een tip: wees voorzichtig met wie je tegenkomt op datingsites, het zouden zomaar twee jolige meiden kunnen zijn ;). 

Nog een tip voor als je niets te doen hebt: een nep-account aanmaken is echt leuk. Maar probeer geen mensen aan het huilen te krijgen.

Doei!

dinsdag 12 november 2013

What happens in Dublin, stays in Dublin... of niet (deel 3)

Hostels zijn grappig. Wanneer je ‘s ochtends wakker wordt, kun je niet zomaar onder de douche springen – je moet met allerlei mensen rekening houden die óók schoon hun dag willen beginnen. Zodra het Amerikaanse meisje de badkamer uit kwam lopen met een handdoek-toren op haar hoofd, pakte ik al m’n spullen bij elkaar en trok een sprintje richting de douche. Het lukte, ik won van het meisje in het stapelbed schuin tegenover mij. Mwuahaha.

Anyway. Ook de zondag was een fijne dag. Ik wil een paar hoogtepunten met jullie delen.

’s Ochtends bezochten we een kerkdienst in de prachtige Christ Church Cathedral, waar enkelen van ons het Heilig Avondmaal meevierden. Erg bijzonder! Na de dienst dronken we nog gezellig een kopje koffie mee met de gemeente.

Dublin is gehuld in prachtige kleuren in dit voorstadium van de herfst. Een wandeling leerde ons dat Dublin niet de grauwe stad is die het op het eerste gezicht toch wel lijkt. Let alleen al eens op de voordeuren :).

Ook brachten we een bezoekje aan de National Gallery of Ireland. Dit kunstwerk was mijn persoonlijke favoriet:


Verder hebben we genoten van elkaar, taartjes (jep, alweer), het mooie weer, de leuke grapjes van Eline, de Ieren, lekker eten, de hostelgangers, Britain’s got talent en meer.

’s Avonds na het eten beleefden we een droevig moment: we moesten Theodora uitzwaaien. Ze nam de bus naar Limerick, waar ze dus een paar maanden studeert. Theootje, wat moeten we nou zolang zonder jou?

Theodora houdt erg van post. Vooral van lieve kaartjes wordt ze blij! Dus klik deze pagina niet weg voordat je je hebt voorgenomen in je pen te klimmen en een berichtje te schrijven :). Haar adres (tot medio december):

Theodora Lankman
Park view hall c2g
Rhebogue
Dublin Road
Limerick
Co Limerick

(Geen idee of de enters juist zijn, maar ik denk dat het wel goedkomt als je dit op je envelop schrijft). 

En dan is deze driedelige serie over Allure's reisje naar Dublin alweer voorbij! Tot slot nog wat random foto’s.








zaterdag 9 november 2013

What happens in Dublin, stays in Dublin… of niet (deel 2)

Zaterdag, eropuit-trek-dag. We besloten een wandeling te maken. Zo’n lange die uiteindelijk bijna je hele dag in beslag neemt. Na een stevig ontbijt met geroosterde boterhammetjes, jam uit een kuipje, een ei en wat smerige sinaasappelsap, liepen we naar het treinstation. Daar kochten we een kaartje richting Howth, de kustplaats nabij Dublin.

Zo’n twintig minuten in de trein en je bent in een volkomen andere omgeving. Wat een wonderschone natuur daar, prachtig! Fotografe Jola schoot mooie kiekjes. 






Wandelen is leuk! We zongen (geestelijke) liederen, gooiden klokhuizen naar beneden en bedachten wie welke van de zeven dwergen zou zijn. Hanneke was Happy. De rest weet ik ook nog maar heb geen zin om dat te zeggen, haha.

Ongeveer op driekwart van de wandeling streken we neer op het zachte gras en genoten van stokbrood, gemberkoekjes en bananen. Plotseling onderbrak Martina het groepsgesprek: “HUUUH, IS DAT EEN EILAND IN DE VERTE??!” Ik wierp een blik richting zee en mijn eerste reactie was: “nee joh, dat is een boot!” Hahaha. Bleek ze dus niet het zwarte stipje links te bedoelen, maar de donkere opdoemende bergen aan de horizon. Ik voelde me weer eens dom. 


Queens of tarts 
Na een urenlange tocht, soms best bar, kwamen we weer in de bewoonde wereld. We ploften neer bij een schattig cafeetje, waar we thee, koffie en taart bestelden. Echt een gouden tip: voor iedereen een verschillend taartje (/muffin/cakeje/o.i.d.) bestellen, iedereen een hap laten nemen en daarna doorgeven. AWESOME! Op die manier proef je zeven verschillende taartjes :)! Awesome.  


’s Avonds aten we bij een visrestaurant. Boven mij hing een televisie waarop een wedstrijd hurling (typisch Ierse sport) werd vertoond. Leuk ook. Ik mijn hoofd in een hoek van 137 graden omhoog draaien, en telkens als ik mijn nek weer even strekte werd er een doelpunt gemaakt. Ik haat tv’s in restaurants!! 




Verder wel heel erg lekker gegeten. En het roodharige jongetje dat de deur naar de gang voor mij openhield was zo cute <3.

Dancing queens
We reisden terug naar Dublin City. Daar fristen we onszelf even op. Want wat stond er op de planning? Juist ja, BIER!

Met ons Allurejasje aan stapten we richting het coolste Ierse café in tha neighborhood. Er was een live gitarist die wel aardig kon zingen. Wat alcohol en blije Ierse mannen om je heen en je hebt een mooie avond! Zelden zo gelachen. Martina die een nummer aanvroeg, een Ier die dat nummer niet leuk vond en dat schreeuwend aan Martina duidelijk maakte; gelukkig zong de rest van de Ieren enthousiast mee. Keer op keer wilden de beschonken roodharigen met ons dansen, ik heb echt acht keer achter elkaar zo’n pirouette aan iemands hand moeten draaien. Freaking hilarious! Als kers op de roomsoes werd er nog het nummer Dancing Queen gezongen. Wat een sfeer, wat een prachtavond! Eentje om nooit te vergeten.

zondag 6 oktober 2013

What happens in Dublin, stays in Dublin… of niet (deel 1)

Een week geleden zat Allure nog in de Ierse hoofdstad Dublin te loungen. Hoogste tijd om via dit medium even een verslagje te doen!

Wie: Allure, damesgenootschap der C.S.F.R. Utrecht, minus Caren :-(. Dus: Hanneke, Jola, Doena, Jolien, Martina, Theodora en Eline
Wat: een lang weekend Dublin!
Waar: in Dublin natuurlijk, dâââh
Wanneer:  26/27 tot en met 30 september
Waarom: omdat onze lieve Theodora voor vier maanden in Ierland studeert, omdat Dublin cool is en omdat Theo’s stad Limerick teveel gedoe is
Hoe: met veel kunst- en vliegwerk.


Voor Hanneke en mij begon het avontuur allemaal op vrijdagmorgen om 7:00 uur op station Utrecht Overvecht. Eigenlijk iets eerder, toen we elkaar tegenkwamen in de badkamer en Hanneke mij toezong met ‘Ik wil een kip en een paard en een koe’. Het was nog erg donker toen we vertrokken.

In de trein richting Eindhoven aten we een appel en baalden we van mijn kapotte OV-chipkaart. Station Eindhoven is stom en de bussen zijn raar. De chocoladebroodjes zijn er gelukkig wel te pruimen. 

Eindhoven Airport was op zich prima. Hanneke heeft een erg verdacht uiterlijk dus ze werd door de douane extra goed onderzocht. Daarna was het wachten geblazen. Ons vliegtuig vertrok rond half 11.



Rond het middaguur stonden we voor het eerst op Ierse bodem! Heel grappig. We zochten ons hostel en ontmoetten de rest van de Allurechicks. Mooi weerzien, vooral met Theodora! 

De middag hebben we gevuld met allerlei leuke dingen. Zo gingen we wat eten in een gezellig lunchcafé, bezochten we tweedehands zaakjes en struinden marktachtige straatjes af. Jola en ik kregen een gratis peer van ene Jack wiens broer in Sittard begraven ligt.

We zijn ook nog bij de Guinnessfabriek geweest – niet erin, want dat was te duur. Ach, bier is toch vies. We maakten wel een leuke foto met een grappige langslopende mevrouw. 



Chillen, koekjes en chips eten en lachen om bepaalde taferelen: daar zijn wij als damesgenootschap goed in. Dus dat deden we, in een park.




’s Avonds aten we goed en lekker in het centrum. Fish & chips, haggis (ohnee dat is Schots), vlees en andere dingen. Daarna zagen we de film Diana in de bioscoop. Aanrader!

Omdat Hanneke en ik toch tamelijk moe waren, maakten we het niet gek laat. ’n Mooie eerste dag zo!!

PS. Ik dacht dat Ieren allemaal roodharig waren - tenminste 80% van de bevolking ofzo. Blijkt dus erg mee te vallen! Toch jammer.
PS1. Hostels zijn grappig. Op de kamer van Hanneke en mij gingen mensen contactgegevens uitwisselen.
PS2. Hostels zijn grappig. De andere meiden sliepen op een ‘Mixed Room’ – dus ook met mannen. Een Rus was wel geïnteresseerd in Doena, hah-ah-ah-ha-haha-ha-h-ah-a
PS3. Bij elk zebrapad-stoplicht moet je op een enorme knop douwen om te laten weten dat je wilt dat het groen wordt. Martina ramde erop los.
PS4. Theodora woont dus helemaal niet in Dublin!
PS5. Twee punten als je weet welke rivier er door Dublin stroomt.
PS6. Jola en Jolien zijn met een verschrikkelijk glimmende man op de foto gegaan. Vraag maar aan ze.
PS7. Het 1-tje achter de titel noodzaakt mij om ook van de overige dagen verslag te doen. Oké oké - later. Voor nu vind ik het weer genoeg.



Au revoir. Of zoals de Ieren dat zouden zeggen: au revoir (met een zwaar Iers accent).

maandag 16 september 2013

Mocha chocolata ya ya

Even vooraf: mijn voornemen is echt om regelmatiger blogs te posten. Vorige week heb ik in het bijzijn van Daniel en Gerben gesteld dat wanneer ik níet elke twee weken vanaf nu een blog upload, ik een gênante foto van mezelf op de website van de EO zet. Want ja, dat kan ik. Ik loop dus 36 uur per week stage bij dat bedrijf. Vet goâf! Later zal ik er wellicht een uitgebreide blog aan wijden. Wat ik voor nu kan meedelen: de koffie is er te drinken en Manuel Venderbos is echt kleiner dan je denkt.

Goed.

Vanmorgen was het weer zover: de treinreis. Ditmaal niet de gebruikelijke route Goes – Utrecht Overvecht, maar Goes – Hilversum Sportpark. Ik had namelijk vrij tot 13:00 uur en dacht slim te zijn door meteen maar naar m’n stage te reizen. Uiteindelijk ook best slim gebleken.

Het begon allemaal op station Goes. Nee, het begon nog daarvoor: ik dronk koffie met m’n moeder terwijl we naar galajurken zochten op het internet. Opeens bleek het al 9:49 uur te zijn (welk huishouden zet z’n klok nou achter???), dus wij sprintten naar de auto om vervolgens mij de trein van 9:59 uur te laten halen. Het stomme van echt heel dicht bij het station wonen is dat je echt heel snel op het station bent. Sta ik daar om 9:52 uur en moet ik nog vet lang wachten.

Enfin. De trein kwam. Wanneer ik alleen reis, zit ik graag in de stiltecoupé. Daar komt nog bij dat ik voor woensdag Harry’s ‘Ontdekking van de hemel’ uit moet hebben gelezen en daar ook nog het nodige voor moest gebeuren. Lees lees lees.

Mijn favoriete onderdeel van het treintraject is toch wel het stukje tussen Roosendaal en Dordrecht. Zie je de nep-Sint Pieter in Oudenbosch, het station Lage Zwaluwe (haha gekke naam) en de Moerdijkbrug met het X-vormige kunstwerk – waarvan ik tot een bepaalde leeftijd dacht dat het ter reclame voor X-Factor was. Vet dom.

Helaas strandde de trein in Dordrecht wegens – ja, wat eigenlijk. Gelukkig had ik mijn boterhammen met chocopasta nog niet op dus die kon ik mooi verorberen tijdens het wachten.

Eenmaal op Rotterdam Centraal, een kwartier later dan zou moeten, kwam er een mannetje naar me toe. Ik dacht: oh nee. Maar het was allemaal onschuldiger dan ik dacht: hij vroeg of ik ook naar Utrecht moest en of hij met mij kon ‘meereizen’ zodat hij z’n kortingskaart kon laten gelden. Nou, ik ben de kwaaiste niet dus ik vond het wel prima. Vroeg me af of ik zijn naam moest vragen en moest informeren naar zijn eindbestemming, relatiestatus, levensovertuiging, lievelingskleur en dat soort dingen. Niet uit interesse, maar meer uit de angst dat de conducteur het zaakje niet zou vertrouwen en voor leugendetector ging spelen. Heel even flitste een beeld voorbij dat ik samen met het mannetje op het politiebureau overhoord werd door een agent. Zo’n scene als bij The Proposal zeg maar, om te kijken of je elkaar wel echt kent. Maarrrr het bleek allemaal makkelijker te gaan dan verwacht; de conducteur vroeg er niet eens naar. Triomfantelijke glimlach van mijn kant.

Verder zat er nog een kind van ongeveer vijf jaar met zo’n opgeschoren hipster-kapsel naast me. Op de schoot van z’n moeder. En seriously, hij blééf maar zeuren om chocolademelk. En dan in een andere taal. Het deed me een beetje denken aan de zin van Lady Marmelade: ‘Mocha Chocalata ya ya’. Enfin, ik vond het zó machtig irritant. Ik betrapte mezelf erop dat ik op een gegeven moment ‘sssssst’ siste naar het kind. Oepsie.

Om 13:11 uur was ik dan eindelijk in Hilversum. Lange reis, maar de moeite waard. Ben ook honderd pagina’s verder in m’n boek. Nog een paar honderd te gaan – tijd om m’n laptop af te sluiten!

Groeten,
Eline



P.S. Ik heb e-mailcontact met Herman Wegter en zat de hele middag tegenover Ben Ketting, cool he!

woensdag 7 augustus 2013

Le supermarché, je l'aime

Boodschappen doen met mijn moeder, ik houd ervan! Niet alleen omdat ik zo gratis veel artikelen kan scoren (gaat overigens een stuk minder handig met die zelfscanmechanismen nu), maar ook omdat er altijd wel iets te beleven valt in de supermarkt!! Hoe dan toch? Laat me je mijn liefde voor de supermarkt in stappen duidelijk maken.

1. Betreding van het supermarktterrein
In het geval van Goes is dit vaak per auto. Rijbewijs-Eline vindt dat helemaal geen probleem, ik rijd graag! En laat vooruit inparkeren nou mijn favoriete bijzondere verrichting zijn. Altijd een vreugdemoment wanneer het goed lukt.  

2. Een karretje halen
Ik heb laatst ontdekt dat je met een Roemeense 10 bani-munt in de muntgleuf ook een karretje los kan krijgen. Mwuaha! Jammer eigenlijk dat je het muntje dan weer terugkrijgt aan het eind… ach, ik heb plezier en daar gaat het om.

3. De ingang
Altijd maar afwachten of het binnen warmer of kouder is dan buiten. Ik hoop altijd het eerste – ik vind kou in supermarkten maar niks. Bovendien is het dan lekker koel als je even later weer naar buiten stapt. In de meeste supermarkten is rechts van de ingang een bloemenkraam te vinden. Vind ik leuk.

4. Fruits et légumes
De eerste afdeling die je passeert, is die van fruit en groente. Een fijne afdeling als je het mij vraagt. De gekste dingen die ik heb gespot: een paarse bloemkool (wtf?) en rare kleine gele paprikaatjes, die dus pepers bleken te zijn. Wisten jullie dat de peper familie is van de paprika? Vet he.

Nog niet overtuigd van de leukheid van de groenteafdeling? Kijk dan even dit filmpje.

5. Zuivel
Deze afdeling passeer ik het liefst zo snel mogelijk. Zoals eerder gezegd: kou in supermarkten is niet mijn ding. Wat wel leuk is aan deze afdeling: het uitzoeken van een toetje. Hmmm.

6. Het brood
Brood is lekker! En deze afdeling wint glansrijk de wedstrijd Lekkerst Ruikende Afdeling van de Supermarkt. Gratis tip van Hanneke (die op een broodafdeling in Terneuzen heeft gewerkt): als je stokbrood koopt en opziet tegen het snijden ervan, vraag aan de dames achter de balie of ze het brood even in de snijmachine willen douwen. Superhandig!

7. Ander eten
Op zich ook wel leuk. Vooral de chips en nootjes, en de hagelslag, en de gerookte vis, en de chocolade.

8. Cosmetica en damesproducten
Altijd weer een feestje! Op deze afdeling heeft Rachel ‘mini’-inlegluiers ontdekt en Lennart vond een leesbril met led-lampjes.


9. Tijdschriften
Mijn favoriete onderdeel. Even uitrusten van het drukke boodschappen doen en door een tijdschrift bladeren. Mijn moeder ontdekte dat mijn oogkleur best op die van Philip Cocu lijkt. Daar sta je dan, in de supermarkt, met een tijdschrift naast je hoofd, en een moeder die een foto van je maakt. De passerende vakkenvuller moest erom grimassen.


10. Afrekenen
Heeft u alles kunnen scannen?” vragen ze tegenwoordig. Wat is dat nou weer voor vraag? Als ik iets niet kon scannen, had ik dat wel eerder aangegeven. Ik als communicatiedeskundige ben van mening dat de caissières die tijd beter kunnen invullen met een vraag als ‘Heeft u een goede dag vandaag?’ of ‘Wat gaat u vanavond eten?’. Aardige mensen reageren hier positief op, er ontstaat een laagdrempelig gesprekje en wie weet wordt hierdoor wel iemands dag gemaakt. De wereld is weer een stukje vrolijker!!

Ohja, af en toe moet ik tegenover iemand bewijzen dat ik in de supermarkt ben (‘Foto van de caissière or it didn’t happen). Nou, oké!!


11. Het einde
Vroeger vroeg ik altijd of ik de vijftig cent van het karretje mocht houden als ik het zou wegbrengen. Nóóit mocht het :-(. Ach ja, ik heb er mee leren leven.

En dan: inpakken en wegwezen!! Tot later, supermarkt.

Tot slot nog wat tips om je bezoek aan de supermarkt leuker te maken:

- Spreek met je boodschap-vriend af om dezelfde belachelijke look aan te meten. Hieronder een foto van Rachel en mij die in een rode capuchontrui en een stoere pet de supermarkt betraden.



- Pak aan het eind van het boodschappen doen, al je artikelen in op de inpaktafel. Kost wat tijd, maar dan heb je ook wat! Heb je een soort pakjesavond als je weer thuiskomt :-)

- Zorg ervoor dat de stroom uitvalt. Paniek = sensatie! 


Doe een soort wedstrijdje met een andere boodschap-doener: kies het meest bizarre verst-weg-liggende product uit voor de ander en doe wie het als eerst gescoord heeft :-).

- Kijk van tevoren of na afloop de film Employee of the Month.

- In sommige XL-supermarkten hebben ze leuke dansende beren en konijnen op een plateau. Kun je een kijkje nemen en jezelf laten fotograferen.


Niet onbelangrijk natuurlijk: zo goedkoop mogelijk uitkomen. Kijk

- Vind je het karretje uitruimen, auto inruimen, om de boodschappen vervolgens weer van je auto naar de keuken te verplaatsen, ook zo’n gedoe? Je kunt het hele proces ook anders aanpakken. Foto’s zeggen in dit geval genoeg



Ik hoop jullie een beetje geïnspireerd te hebben hiermee. Mochten jullie nog aanvullingen hebben, of kanttekeningen, dan hoor ik dat maar al te graag!

Groetjes!